Hans & Frans do Bolivia

Letterlijk vertaald betekent La Paz, de vrede, om hiermee in lijn te blijven onderstaande ´vredige´ verhalenbundel.

Vakantietip: Deze verhalenbundel laat zich graag lezen op een handdoekje op het strand, printen dus!

Verhaal 1:
¡Todo posible, nada seguro!

Onze eerste stop in Bolivia was, zoals reeds bekend, Potosi. Ooit één van de rijkste steden ter wereld door het zilver dat in overvloed uit de ruim 400 mijnen gehaald werd. De straten waren geplaveid met zilver, en de mensen gelukkig.

Het bekendste gezegde van Potosi is echter ¨Wij eten van de berg, en de berg eet van ons¨. Nu het zilver in de mijnen bijna uitgeput is,werken er dagelijks 60.000 mannen en kinderen vanaf 12 meer dan 10 uur per dag om de laatste splinterjes zilver te conversceren. Wanneer de pot helemaal op is? Niemand die het weet. Tot die tijd leeft Potosi nog door, weliswaar met het jaar armer (op die hoogte is er weinig ander werk) maar beter dan wat zal gebeuren als ´de berg´ zijn laatste maal eet: Algehele werkloosheid en de toeristen weg.

Twee uur lang hebben we als mijnwerkers door de mijnen gekropen, geklommen en gerend (mijnkarretjes zijn gevaarlijk). De eerste 15 minuten merkten we waar de uitspraak ´stikkend heet´ van terecht moet komen: een continue gevoel van tekort aan zuurstof, en dat terwijl de temperaturen snel oplopen, hoe dieper je de berg in gaat. Soms tegen hyperventileren aan, hebben we cola, cocabladeren en dynamiet (op straat verkrijgbaar) uitgedeeld aan de mijnwerkers. Die collectief het positief denken prediken: ¡Todo posible!, en uitspraken als: "ik kan niet bij het touw" of "mijn lampie is stuk" wegwuiven als ware het geen feit.

Omdat todo posible is, zorgde onze gids op het einde van de dag voor een knallend sluitstuk, toen hij zijn hulpje opdroeg een dynamietstaaf buiten af te steken.. Een eerste kennismaking met de mogelijkheden in Bolivia, maar dat het nóg gekker kon?

Verhaal 2:
¡Gracias San Pedro!

San Pedro, de beschermheilige van de gevangen, is de naamgever van de gevangenis van La Paz. Midden in het centrum, temidden van huizen, winkeltjes en cafeetjes; met een fleurig pleintje voor de ingang, zorgt dit instituut ervoor dat de stad vredig blijft.

San Pedro is niet toegangelijk voor publiek.. tenminste, als Bolivia Bolivia niet zou zijn. Via medebackpackers kwamen we erachter dat je de gevangenis kon bezoeken voor de luttele som van 250 bolivianos (plus minus 25 É), te betalen in de gevangenis.

Niet wetend wat ons te wachten stond, behalve dat het één van de beste dingen in La Paz zou zijn, liepen wij op dinsdag 14:00 lokale tijd op de poorten van San Pedro af. Vijf politieagenten hielden ons tegen en zeiden dat het vol was binnen, 10 bolivianos later echter stonden we voor het hek uitkijkend op de binnenplaats. ¨Welcome, are you looking for the tour?¨ werd ons gevraagd door een man die op de binnenplaats stond. Toen het hek openging kwamen we een van de meest bizarre plaatsen ter wereld binnen....

San Pedro werkt als volgt: Gevangen kopen ieder hun eigen ´cel´. Cel wordt hier gedefinieerd als: grote kamer met studentachtige meubels, posters en prullaria, 2-persoons matras, koelkastje, tv met 150 kanalen, eigen wc en douche met warm water, eigen gasfornuisje. Iedere gevangene richt zijn eigen kamer in, koopt zijn eten bij de winkel beneden, en mag zijn vrouw en kinderen bij zich laten wonen. Deze mogen overigens komen en gaan wanneer ze willen.

Het deel waar wij waren staat bekend als het ´gringo´-gedeelte. Hier wonen voornamelijk drugskoeriersen die gescheiden zitten van het deel waar de Bolivianen zitten ivm ongeregeldheden. Het derde gedeelte is het maximum-security gedeelte.

Toen we aan tafel schoven bij een 56-jarige Zuid Afrikaan die gepakt werd met 5 kilo cocaine werd het ons allemaal een stuk duidelijker. Geld is alles in Bolivia...

Zo is het de gevangen gelukt door middel van omkoping (lees: het grootste deel van onze 250 bolivianos) deze toeristen-tour business op te zetten. Geheel gerund door de ´inmates´ komen er zo elke dag rond de 40 mensen een bezoekje nemen. Lang leve de corruptie.

San Pedro kan bijna een hostel genoemd worden, misschien het enige verschil is dat het overgrote deel van de cocaine productie in La Paz plaatsvind binnen de gevangenismuren, dit is bij ons hostel (Loki´s) niet het geval (denken we).

Uiteindelijk zijn we 4 uur binnengeweest, waarvan we de laatse 2 uur chillend op de banken en het matras van Angelo (opgegroeid in de Bijlmer, 15 kilo),nippend aan de cola hebben doorgebracht (het bier en de whiskey was de dag ervoor opgegaan).

Toen we rond 18 uur naar buiten liepen restte ons eigenlijk nog maar 1 vraag: Waar kunnen we zo´n beschermheilige op de kop tikken?

Verhaal 3:
Steil met stijl

Nadat we de gevangenis in la Paz overleefd hebben, besloten we woensdag weer ons leven op het spel te zetten. Iets buiten la Paz begint op 4700 meter hoogte de (sind 1996 officiële) world´s most dangerous road downhill mountainbiking tour.

Het eerste stuk van deze downhillsessie leggen we op een geasfalteerde weg af, zodat er lekker snelheid gemaakt kon worden. Rond de 70 a 80 km per uur zoefde we als eerste van onze groep de Andes af. Voor dat we het door hadden waren we al 1500 meter gedaald, en was het tijd voor wat inspanning. Op 3200 meter hoogte begon het uphill gedeelte van de dag. Nou was het niet zo extreem omhoog fietsen als we gewend zijn van onze eerdere mountainbike avonturen, maar op 3200 meter boven normaal amsterdams peil is een klein steigingspercentage al zwaar genoeg omdat de hoogte nogal invloed heeft op je uithoudingsvermogen. Natuurlijk zouden we onszelf niet zijn als we deze uitdaging niet aan zouden gaan, en niet met minstens 5 minuten voorsprong op het peleton zouden finishen. Zo gezegd, zo gedaan, in een kopgroep met tourguide trok deze uiteindelijk aan het langste eind, door in de laatste meters weg te rijden bij de ondergetekenden.

Na deze geasfalteerde opwarmers kwamen we dan eindelijk bij de most dangerous road zelf:

- 42 km downhill langs steile afgronden van maximaal 650 meter en minimaal 200 meter
- 13 mountainbike doden sinds 2002,waarvan 2 het afgelopen jaar
- slechts 1 iemand overleefde een val naar beneden: voorwelgeteld 3,5 uur that is.
- Bolivaans autoverkeer raast, niet uitzonderlijk onder de invloed van alcohol, in beide richtingen op het gemiddeld 4,5 meter breedde pad.
- Welgeteld 1 traumahelikopter in Bolivia kan op de hoogtes reddingwerkzaamheden uitoefenen.. als je ze zou kunnen bereiken zonder netwerk
- Verscheidene wrakken van vrachtwagens,auto´s en bussen liggen op de bodem de ravijnen
- Kruizen en gedenkplaten zijn dan ook geen uitzondering langs deze weg
- Vorige maand heeft een mannelijke landgenoot dit verhaal kunnen vertellen met 32 hechtingen in zijn gezicht (nooit alleen de voorrem gebruiken)

Echter, als je gewoon remt vóór de bochten zoef je hier net zo makkelijk naar beneden als op het asfalt.

Been there, done that, got the t-shirt (serieus)..


Verder in de categorie todo posible:
- Ziekenhuisbezoekje (niet voor ons)met als resultaat: Salmonella
- Zelf enkele daagjes buikpijn
- Bedden die 20cm te klein zijn
- Record hoofdstoten gebroken
- Mensen in zebrapakken die mensen helpen met oversteken
- Een in stukken gesneden koe met vacht in een kruiwagen op straat
- Kinderen met een simpel knoopje in een doek op je rug binden (of een 30 kilo zak aardappelen)

Wij vertrekken morgen naar lake Titicaca, maandag in Cusco..

Adios Bolivia..