La historia de Jann

Zoals op de fotos waarschijnlijk wel te zien is was de Inca Trail erg NICE, een geweldige tocht waarbij we op ´champion-speed´ van alle geschatte aankomsttijden een grap maakten en menig mede-trailer (inclusief porters) in het stof lieten bijten. Natuurlijk niet zonder met volle overgave te genieten van al het moois dat deze eeuwenoude pelgrimstocht te biedn heft.

In plaats van hier een uitgebreid reisverslag over te schrijven kiezen wij voor een andere approach:

Dit is het verhaal van Jann.

Op de groepsbijeenkomst waarin we onze gids en medereizigers leerden kennen was het meteen duidelijk: Jann is een man met een plan, met een verhaal. Aangezien we er vier dagen voor hadden om dit tot de grond uit te pluizen haastten we ons in den beginne niet. Eerder zouden we alles te weten komen over het wel en wee van onze tocht. Het kwam er op neer dat we veel zouden gaan lopen. Welteverstaan over drie colletjes: één van de Ore en twee van de eerste categorie. Met de buitencategorie op 4600 meter zou de tweede dag de zwaarste worden, elf uur lopen, te beginnen met een 1500 meter oplopend pad, dwars door het regenwoud.

Het is de avond voor deze tocht, dat Jann voor het eerst iets van zijn intenties bblootgaf. Al was hij meer de intrinsieke denker dan de extrinsieke prater, zoals het stel Clara en Moss uit Stoke on Trent wel was. Het is misschien ook daarom dat Jannn zich nog meer terugtrok en zich haast alleen beperkte tot in stilte, maar met duidelijke overtuiging en een ijzeren wilskracht de tocht voet voor voet, voorzichtig maar met een duidelijk tred, af te leggen.

Met zijn grote donkere, diep in zijn gerimpelde gezicht weggezonken ogen leek hij alles nauwkeurig in zich op te nemen. Alsof hij later alles, van boom to boom, steen to steen na wou vertellen of misschien meer voor de hand liggend in zijn geval, op wou schrijven.

We zaten na te genieten van ons werkelijk geweldige avondmal: Trucha (de lokale vissoort), vier soorten Peruviaanse aardappelen (het enige wat groeit boven 3500 meter, dus de specialiteit van hier), bieflapjes in een pittige donkere saus en een frisse salade met avocado in overvloed. Dit maal zou ons wel warm houden tijdens onze eerste, en koudste nacht. Wat echjter ook zou helpen was de fruitthee met een dopje lekker van de whisky die Thijs wijselijk, en met grote generositeit nog extra in zijn 8 kilo wegende tas had meegenomen.

Doordat onze Engelse vrienden besloten hier niet van mee te genieten viel er een bijna oncomfortabele stilite. Het was uitgerekend Jann die deze verbrak.
¨Denken jullie dat we een kans krijgen om de echte lama op de Machu Picchu te zien?¨, vroeg hij gebrekkig Engels, met een zwaar Russisch of in ieder geval Oost Europees accent. Het duurde mede hierdoor even voordat we de vraag begrepen, alhoewel het daarna nog steeds niet helemaal duidelijk was. Natuurlijk, lamas hadden we de hele dag al gezien, en ook verderop zouden we die nog tegenkomen.
¨Je bedoelt lamas in plaats van de alpacas die we vandaag vooral zagen?¨ Thijs herinnerde zich wat de gids uitlegde over de alpacas. Alpacas zijn familie van de lamas, zijn net iets kleiner en hebben een andere, warmere, vacht.
¨Nee, nee, de echte lama, de bekende¨.
Op dit punt namen we aan dat er één lama, zij het als dier of als getekend in een rots op de Macu Picchu was. Incas namelijk, hielden er nogal van om gezichten of dieren in grote rotsen te kerven.
¨Ik weet het niet, maar ik denk niet dat ze die zomaar weg zouden halen niet?¨ merkte ik al gissend op.
Dit leek Jann tevreden te stellen.
¨Deze man heeft echt een verhaal¨, zei Thijs in het Nederlands.
¨NICE¨.

Voordat we besloten ook onze ontzettende slaapzakken op te zoeken leerden we nog dat Jann uit Tsjechïe kwam. Hij had enkele jaren moeten sparen om nu, nadat zijn vrouw hem verlaten had en er met zijn beste vriend vandoor ging, op 48-jarige leeftijd eindelijk te kunnen doen wat hij al heel zijn leven had willen doen: de Machu Picchu zien.
¨Ik heb nooit echt veel fotos gezien, mar het hele idee dat er een stad is, zo hoog in de bergen, met zo´n sterk spiritueel doel….¨. Hier viel Jann even stil, alsof hij nog iets wou zeggen maar de woorden niet kon vinden. Uiteindelijk besloot hij met een zucht: ¨Nog 2 dagen, 2 dagen¨.

¨Mooie vent¨, zei Thijs al liggend in ons tentje. ¨Toen hij vroeg over die lama wou ik eigenlijk zeggen: ik denk het wel, maar pin me er niet op vast¨.
Een klein lachje konden we niet onderdrukken.

Tijdens de volgende dagen vierde onze creativiteit zijn hoogtijdagen. Onze wandelstokken veranderden iedere vijf minuten van functie, we bedachtenn een lied dat niets meer was dan een slechte variant op ´Brabant´ van Guus Meeuwis, iets wat ieder normaal denkend mens nooit op een site als deze zou durven te posten*. Ook probeerden we een film te maken waarin een boze Inca ons achterna zat omdat we onze behoefte op zijn Inca ruïne gedaan hadden. Ook dit was niet echt succesvol.

De engelsen bleven praten, maar hielden tegelijkertijd ons tempo redelijk bij. Onze gids vertelde wat hij kon, en zei bij iedere Inca-site en overigens ook iedere genomen foto: ¨Ooeeee, beeeaaauuutifull¨. Jann werd echter bij ieder pas dichterbij de Machu Picchu stiller. Hij had dan ook een doel te vervullen.

Op onze laatste avond genoten we nogmaals van een heerlijke maaltijd die Herman, onze porter, slash kok had klaargemaakt. De porters zijn een verhaal apart. Totaal gekleed in het rood, en allemaal twee koppen kleiner dan wij, vormen ze een soort lemming groepje: The Red Army, dat over alle colletjes en in de vallei van grote afstand zichtbaar is. Ieder bepakt met twintig kilo aan tenten, eten en water, lopen zij tocht na tocht voor de ´pasajeros´ en zorgen ervoor dat dezen, wij in dit geval, aan niets tekort komt.

Aan tafel maakten we ons plan voor de volgende dag. Mede geïnspireerd door Jann die niet meer kon wachten besloten we extra vroeg op de saan om als erste toegelaten te worden tot de laatste twee uur durende tocht richting ´Sun Gate´en uiteindelijk ons grote einddoel: de enige Inca stad die niet door de Spaanse conquestadores ontdekt werd.

Toen we de ochtend daarna om 4:00 werden gewekt, was dit toch even een minder idee, alhoewel het gezicht van Jann veel goed maakte. Iedereen, behalve Thijs, was gewapend met een hoofdlichtje om zich een weg door het pìkkedonker te banen. Karige Nederlanders die aan het eind van hn reis moeten besparen. Om 4:30 stonden we dan klaar voor de poort die om 5:00 openging.

Welhaast sprintend, alsof we niet al drie dagen aan het klimmen en dalen waren, vlogen we over de laatste kronkelende paden. Met net genoeg licht voor twee scheen ik Thijs die voor me liep bij.

Toen we hijgend aankwamen bij de Sun Gate, bleek dat al dat ge-ren niet echt bevorderend werkte voor de nieuwe profielfoto die we wilden schieten maar wel dat we er als eerste waren. Het zicht was werkelijk betoverend... Aan onze voeten schitterde de Machu Picchu in het opkomende zonlicht, iedere minuut meer en meer.

We draaiden ons haast tegelijkertijd om, zoekend naar Jann die uiteindelijke puffend de laatste zware treden omhoog beklom.
¨We zijn er Jann¨, riep ik.
Jann reageerde niet. Toen hij volledig zicht had op de pracht die ons enkele minuten daarvoor al overvallen had, viel er een duidelijke stilte op zijn gezicht.
Volledig medelevend hielden ook wij onze mond, elke tien seconden omkijkend naar wat er zou gebeuren op het karakteristieke gezicht van onze Tsjechische metgezelg.
Jann liet echter nog weinig merken en bleef verbijsterd staan. Toen eindelijk ontsnapte er wat emotie in de vorm van een traan. Hij pinkte deze snel weg. Na een diepe hap adem waren zijn woorden legendarisch én opmerkelijk droog:
¨Hmm, dan bedoelde ik toch die andere..

Het zou weer tientallen jaren duren voordat Jann zijn geld voor een reis naar Tibet bij elkaar zou hebben...





Dit geschreven te hebben aan de rand van het zwembad, na een dagje sandboarden en buggyrijden in de woestijn rondom het Oase dorpje Huacachina, kunnen we zeggen dat het ons hier nog even goed bevalt. Op dinsdag naar de laatste stop in Zuid-Amerika: Lima.

Arequipa was overigens mooi en het diepste ravijn ter wereld met condors die er overheen vliegen ook ;)



* kijk op eurotrip2008.waarbenjij.nu voor mensen die dit wel geschikt achtten ;)