The Taxcollector

Op ongeveer een uur varen van de Honduraanse kust ligt de Carribische eiland tweeling Utila en Roatan. Waar op Roatan de luxe cruiseschepen af en aan varen door met dynamiet gespleten koraalriffen, de Amerikaanse toeristen zich tegoed doen aan de lokale McDonalds cultuur en duiken een godsvermogen kost is Utila een heel andere wereld. Op Utila heerst een sfeer die zich in het midden houd tussen Carribische relaxtheid, duikersoord en backpackersvibe.

De vele stranden, hippe barretjes, restaurantjes en met name de overvloed aan duikscholen zorgen voor het backpackers gedeelte. Iedere dag wanneer de ferry aankomt vanaf het vaste land, barst een strijd los om wie de meeste 'studenten' zijn duikcursussen inkrijgt. Ook al klinkt dit misschien erg stressvol, de waarheid ligt ver aan de andere kant. Dit is waar de Jaimacaanse ogende relaxtheid zijn intrede doet. In Utila doe je alles op Utila-time, net een tandje langzamer. Utila-time bestaat omdat elke minuut hier net iets langer lijkt te duren dan op andere plaatsen. Zowel de hitte als het gebrek aan 'breeze' doen bij iedere stap het zweet uitbreken als een eruptie van een Nicaraguaanse vulkaan.De oorspronkelijke bewoners nemen Utila-time zelfs in hun taalgebruik letterlijk en zo kabbelt ook het Jaimacaans aandoende Creools accent rustig over de straten. Dat Utila een duikersoord is valt niet te missen. In de Utilaanse barren wordt opvallend veel met handsignalen gecommuniceerd en valle termen als 'Viz' en 'Buoyancy' geregeld over tafel. 'Buddy' is tot heilig verheven en verhoudt zich hier dus in niets tot het kleine opbergvakje in een scooter.

Na mijn Open Water cursus (beginners) besloot ik om mezelf te verwennen met drie dagen extra Advanced duiken, naar onder andere een scheepswrak en in het absolute donker. Het was net deze zondag dat een ongewenste gast het eiland binnensloop. In het begin was het vooral rustig op straat. "Logisch, zondag", denkt iedereen. Hoe verder de dag vordert gonzen de geruchten over het eiland. Italiaans ogende mannen in zwarte pakken zouden met honkbalknuppels restaurants aflopen om hun beschermingsgeld op te eisen. Betalen de restaurants niet dan slaan ze alles kort en klein en wordt een vleesje aan je vorkje prikken in het vervolg lastig.

Hoe verder de dag vorderde hoe normalere vormen de geruchten zich aannamen, maar het maffia gevoel bleef hangen. Één keer per jaar komen de Tax-collectors hier het belastinggeld innen. Contant! Wanneer is nooit helemaal zeker, maar dat 'ze' komen wel. Geruchten over tienduizenden euro's die contant betaald moeten worden doen de ronde, maar echte bedragen zijn er niet. Het gevolg van de inning is dat de straten langzaam leeg werden. Restaurants en barren sloten 1 voor 1 en werden gesealed met een grote gele sticker. Waar geen hoofdingang is hang nog een extra lint. Op de sticker staan de angstaanjagende woorden "Yo infringi la ley", ik heb de wet overtreden.

Op dit moment is 90% van alle barren en restaurants dicht en dit blijft in ieder geval nog 2 dagen zo. Hierna mag alles weer open, mits er betaald is natuurlijk. De invloed voor mij is vooral dat ik niet hoef na te denken waar ik ga eten en dat iedereen die ik ken in dezelfde barren staan, superhandig dus.

Voor mij is verder het enige wat tegenzit hier dat ik bij 50% van de duiken achterna gezeten word door een Remora, een 'Sharksucker'. Deze haaiachtige vis probeert zich aan levende wezens groter dan zichzelf te bevestigen om zich van deze te voeden. 'Annie', zoals ik haar gedoopt heb, lijkt zich nogal te focussen op yours truly. Lekker is dat!