Madre Mia, que vida!

Geschreven op 9 juli in het vliegtui terug:

Tradities zijn er om in ere te houden; alhoewel de zin nu minder is dan tijdens de heenreis, toch maar mijn computer gepakt om een laatste verhaal te schrijven. Ik geloof dat ik het nog steeds niet helemaal besef hoe anders het allemaal weer gaat zijn. Gisteravond/nacht stond ik nog ergens bij een strandbarretje buiten de stad te genieten van een biertje, muziek, de zee en de vele mensen die iedere zondag op deze ‘cheringuita’ afkomen: Barcelona is een stad waarin altijd iets gebeurt, het is een pretpark, 1 grote attractie, een ‘verleidster’.

Nu zit ik weer in een vliegtuig van de meest commerciële vliegtuigmaatschappij ter wereld, tussen de mensen die naar lloret, salou of een andere erg pittoreske plaats zijn geweest. In de rij werd er al ouderwets lekker gezeken over dat er mensen waren met priority passes, die je overigens gewoon kan kopen. Héér-lijk. Ik heb mijn Spaanse krantje maar pontificaal voor mijn neus gehouden en tegen alle airport medewerkers in het Spaans gesproken: “Es posible que tenga un poco demasiado peso”, oftewel “het is mogelijk dat ik een beetje te veel gewicht heb”.. bam 9 kilo.. haha.. dure grapjes..

Één-na-laatste dag naar Tibidabo geweest waar je een prachtige 360º view over heel Barcelona hebt, wel toepasselijk om al die plaatsen te herkennen waar je geweest bent.

Gister even nagedacht over iets wat ik veel heb gehoord de laatste tijd: “Studeren hier in Barcelona was de tijd van mijn leven”. Wat ik denk is dat het voor mij niet de tijd van mijn leven was, maar dat het leven mijn tijd is…

Bedankt voor het lezen, het wordt tijd dat ik alles maar gewoon zelf ga vertellen..

Hasta pronto,
Beso,
Kris


p.s.: mijn nummer in NL: 0643057776